Een night terror is geen nachtmerrie
Annabelle heeft al jaren last van night terrors. “Night terrors? Doe eens gewoon en zegt ‘nachtmerrie’”, hoor ik u al denken. Maar, zo heeft de ervaring ons geleerd, dat is helemaal niet hetzelfde.
Een night terror (ook wel pavor nocturnus of nachtangst genoemd) is een fase in de slaap van sommige kinderen waarbij de ene hersenhelft wakker is en de andere niet (kinderneurologie.eu). Hierdoor schreeuwen en bewegen de kindjes met hun ogen open, maar zijn ze niet wakker.
Bij onze dochter merken we duidelijk het verschil. Zo’n night terror kan minutenlang doorgaan en dan id elke vorm van troost nutteloos. Bij een nachtmerrie daarentegen, is ze dikwijls wakker tegen dat wij in haar kamer zijn en kan ze perfect vertellen wat er aan de hand is, om dan na wat troost weer verder te slapen.
Bij Annabelle
Annabelle kreeg voor het eerst last van deze terrors toen ze een jaar of 2 was. In het begin waren ze ook het meest intens. De zwaarste episode heeft wel een half uur geduurd en hierbij had ze zelfs haar eigen buikje open gekrabd. We wisten toen ook totaal niet wat er aan de hand was.
Na de vraag naar tips via IG, hoorde ik voor het eerst van “nachtangsten”. Ik ging een beetje googlen en raad vragen aan enkele dokters en de symptomen van Annabelle bleken inderdaad goed te passen binnen het plaatje van night terrors.
Ik zet de meest duidelijke signalen bij Annabelle even op een rijtje:
- ogen open, maar ze is niet wakker
- troosten helpt niet
- gebeurt tijdens de REM-slaap
- zweten
- ze slaapt weer in en herinnert zich niets meer van het voorval
- ziekte, vermoeidheid en overprikkeling werken het in de hand
Oke, het is dus niets uitzonderlijk: ongeveer 1 kindje op 30 zou er wel eens mee te maken krijgen. Het meest geruststellende dat we lazen, en wat de kinderarts ook bevestigde: ze groeien eruit. Hoera!
Het lastigste aan night terrors is echter dat je er helemaal niets aan kunt doen. Wij blijven wel bij Annabelle als ze een ‘aanval’ heeft, maar in de eerste plaats om te zien dat ze zichzelf niet bezeert als ze zo ligt te schoppen en schreeuwen. We proberen haar gerust te stellen en soms lukt dit. Even vaak heeft dit een averechts effect.
3 jaar later
Nu, 3 jaar nadat we voor het eerst van nachtangsten hoorden, heeft Annabelle er nog steeds last van. Het komt en gaat, maar tijdens de afgelopen kerstvakantie zijn we duidelijk weer gestart aan een nieuwe periode. Zoals vaak, gaat het samen met ziekte. Annabelle heeft ook wat last van kleuterastma en wij merken duidelijk dat zwaardere periodes van beide aandoeningen wel hand in hand gaan.
Annabelle kijkt wel naar me, maar ze ziet me niet. Ze ziet iets anders, iets dat haar angst inboezemt en dat breekt m’n hart.
Wat nieuw is deze laatste periode, is dat ik Annabelle moeilijker getroost krijg. Dries kan haar meestal wat kalmeren, maar zodra ze mij in het oog krijgt, hervalt ze. Het is een vreemd gevoel… Annabelle kijkt wel naar me, maar ze ZIET me niet. Ze ziet iets anders, iets dat haar angst inboezemt en dat breekt m’n hart.
Overdag blijven we nog steeds de beste vriendinnen en als ze een nachtmerrie heeft gehad, vindt ze wél troost in mijn armen. Dus ik neem het maar niet persoonlijk. Hetiseenfase. Hetiseenfase. Hetiseenfase…
En wij wachten geduldig tot deze fase weer voorbij is.
Reactie plaatsen
Reacties