Bijna 2 jaar na het afsluiten van het borstvoedingsavontuur met Annabelle, begonnen Felix en ik aan het volgende. Terwijl ik bij Annabelle begon vanuit het standpunt ‘we geven het een kans en zien wel waar we geraken,’ had ik bij Felix een duidelijk doel: 1 jaar borstvoeding. Of we dat haalden, lees je hier.
De geboorte van Felix verliep eigenlijk vrij gelijkaardig aan die van Annabelle. Mijn water brak opnieuw rond middernacht en enkele uren later vertrokken we naar het ziekenhuis. Eens in het ziekenhuis, viel alles weer stil. Het spannendste dat daar die nacht gebeurde, was onze COVID-test, die ging immers een groot deel van het verloop van ons verblijf bepalen.
Toen er tegen de ochtend nog steeds weinig vordering was, moest ik, net als bij Annabelle, aan de weeënopwekkers. Maar deze keer wist ik wat dat teweeg bracht, dus vroeg ik om een zo laag mogelijke dosis. Dat bleek gelukkig genoeg te zijn. Nog een beetje in de juiste positie gaan liggen, want Felix was een sterrenkijker, epidurale vragen en ik was good to go.
Net als bij Annabelle, ging alles heel snel eens de epidurale werkte. Door het wegvallen van de pijn, kon ik ontspannen en had ik bijna onmiddellijk genoeg opening. Ondertussen was het ongeveer middag, dus bij de bevalling van Felix was het gevolg dat ze net Dries zijn middagmaal hadden gebracht toen ik klaar was om te persen. Ik weet niet meer precies wie het zei, maar de woorden “we zullen meneer even zijn bord laten leegeten terwijl we alles klaarzetten” en Dries zijn gezicht daarop, ga ik toch niet snel vergeten. Zo grappig! Ik denk hij een wereldrecord ‘kip met appelmoes en kroketten eten’ gevestigd heeft toen.
Een kwartiertje later kwam, tot mijn verrassing, onze zoon ter wereld. Tot mijn verrassing, omdat we het geslacht op voorhand niet wisten en ik echt een meisje had verwacht.
Helemaal verrast en dolgelukkig, konden we zo dus aan ons volgend avontuur beginnen. Felix bleek van meet af aan een natuurtalent te zijn. Hij dronk kort maar krachtig, in tegenstelling tot zijn grote zus die meer van het ‘graag traag’-type was.
eerste keer drinken bij mama
Ik had dus de hoop dat de pijn en kloven deze keer beter zouden meevallen. Ijdele hoop, zo bleek. Maar deze keer was ik wel beter voorbereid. Met de pijn kon ik beter leven omdat ik wist wat de uiteindelijke beloning zou worden en de kloven behandelde ik onmiddellijk met Jelonet, wat de vorige keer ook het beste hielp.
Deze ronde kwam echter ook met haar eigen, nieuwe uitdagingen. Bij Felix had ik zeker 2 borstontstekingen. Niets erg, maar leuk is toch anders. Ik voelde me er nogal grieperig van, wat niet handig is met een newborn in huis. En uiteraard, de grootste uitdaging van al: er liep al een kleuter rond! Ohja, en de lockdown, die maakte het ook best interessant.
rustig in het ziekenhuis
Zowel de kleuter als de lockdown hadden echter ook wel voordelen. Annabelle mocht eigenlijk bijna naar school toen Felix geboren werd. Alleen… de scholen waren gesloten. Maar zo’n 2,5-jarige is best in staat om het glas water vanop de salontafel aan te geven aan mama of snel even de tetradoek uit de verzorgtas te halen. Ze leek het ook best te begrijpen als Felix moest drinken en kwam er soms wel eens bij liggen, maar was niet jaloers ofzo. Het feit dat Felix vrij snel dronk, maakte het ook wel makkelijk.
Dankzij de lockdown was Felix’ kraamperiode erg rustig. Ik vraag mezelf ook nog steeds af of Felix hierdoor zo’n rustige baby was. Na de eerste krampjesperiode hadden we echt een rustig en vrolijk mannetje. Ik moest uiteraard nergens naartoe, dus Felix kon naar hartenlust en wanneer hij maar wou aan zijn melkje.
Het was handig dat Felix snel dronk, maar hierdoor gaf hij ook veel terug. Hij kwam zo goed bij, dat ik na een tijdje ook nog maar 1 borst gaf en hij leek hier best tevreden mee. Even later bleek hij dan toch wat minder goed bij te komen dus hop, opnieuw 2 borsten. Een beetje zoeken dus, maar we kwamen er wel.
Zolang Felix live kon drinken, verliep alles vlot. Het afkolven bleek deze keer echter een grotere uitdaging te zijn. Bij Annabelle had ik altijd een behoorlijke opbrengst, bij Felix moest ik echt mijn best doen om voldoende flesjes bij elkaar te krijgen. Dat is ook, deels, de reden waarom ik halftijds ouderschapsverlof op heb genomen toen ik terug moest gaan werken. Zo kreeg Felix vaker de kans om gewoon bij mij te drinken. Dat ik me hierdoor minder moest aantrekken van alles wat corona teweeg bracht in het onderwijs, was mooi meegenomen.
Toen ik weer moest gaan werken, kolfde in af in de auto van en naar het werk en minstens 1 keer op het werk. Ik sta in het onderwijs en hoewel ik helemaal voor #normalizebreastfeeding ben, vond ik tijdens de les kolven er toch wat over. In de voormiddag hebben we maar 1 speeltijd van 15 minuten en in de namiddag geen, dus enkel de middagpauze was lang genoeg om te kolven.
Vakwerkgroepvergadering, overleg, klassenraad,… het gebeurde toen allemaal met het ritmische gezoem van mijn kolf op de achtergrond. Ik gebruikte nog steeds de superhandige borstvoedingsbh’s die ik bij Annabelle ook gebruikte, waardoor ik mijn handen vrij had. Ik bedekte mezelf met een sjaal, kwestie van onze jonge mannelijke collega niet te hard te choqueren, maar deed verder gewoon m’n ding.
Felix en zijn trotse zus
Ik heb het wel altijd heel jammer gevonden dat de school geen borstvoedingslokaal wou voorzien, hoewel dit wettelijk verplicht is. Misschien maakte ik er daarom wel net extra een punt van om mijn kolfmomenten voor niets of niemand te verplaatsen. En ja, er is ook wel eens een leerling binnen gewandeld terwijl ik bezig was. Als ze al iets gemerkt hebben, hebben ze er nooit iets van gezegd. Ik maakte er ook zeker geen geheim van, want als ik mijn materiaal had uitgewassen, liet ik het altijd op mijn bureau staan drogen. Dat was mijn kleine bijdrage aan het normaliseren van borstvoeding, want ik kreeg er best wel wat vragen over, die ik altijd open en eerlijk heb beantwoord.
borstvoeden in Pairi Daiza
Ik was deze keer al een stuk meer ingelezen over het onderwerp borstvoeding. En blijkbaar is er in de ogen van veel mama’s een soort strijd tussen borstvoeding of flesvoeding. Ik ben blij dat ik mijn kindjes steeds borstvoeding heb gegeven en ik vind ergens wel dat iedereen het een kans moet geven omdat het wetenschappelijk gezien gewoon de best afgestemde voeding is voor je kindje. Maar ik zou nooit iemand veroordelen die bewust kiest voor flesjes, want wetenschap is tenslotte ook niet alles.
Iets anders dat ik te weten kwam op blogs, instagram, enz is dat veel vrouwen zich aangestaard voelen of nare opmerkingen kregen als ze borstvoeding geven in het openbaar. Ik schrijf dat ik het op deze manier te weten kwam omdat ik zelf nooit dit gevoel heb gehad. Ik voedde altijd en overal als mijn kindje honger had, op restaurant, in de trein, in de dierentuin, in het park, op het strand,… Ik had wel wat geïnvesteerd in praktische kledij, waardoor er bijna niets te zien was als ik borstvoeding gaf en bovendien beschik ik over een bescheiden cupmaatje, factoren die ook wel meespelen natuurlijk. Ik maakte er ook een punt van om foto’s online te zetten van mezelf met Felix aan de borst, want hoe vaker we iets zien, hoe normaler we het vinden.
En zo kabbelde de tijd voort. Dag in, dag uit, lockdown in, lockdown uit,… Felix deed het echt geweldig. Hij dronk goed, kwam goed bij en je kon gewoon aan hem zien dat hij een gezond en gelukkig kind was (en nog steeds is, trouwens). De overgang naar de kribbe ging ook heel vlot en gelukkig werd de borstvoeding ook hier goed ondersteund.
Ik genoot intens van de intieme momentjes met mijn baby. Zelfs midden in de nacht kon ik genieten van de momentjes die écht alleen van ons tweetjes waren. Uiteraard was het soms ook wel eens vloeken. Borstvoeding geven wilt immers zeggen dat het altijd de mama is die de nachtdiensten draait. Gelukkig heb ik zo’n fantastische man die dan de ochtendshift voor zijn rekening nam. In de moeilijkste momenten dacht ik altijd aan de andere mama’s die ook doodmoe hun kindjes zaten te troosten midden in de nacht of aan de (wens)mama’s die alles zouden geven om hun kindje te kunnen troosten midden in de nacht.
Na een jaar begon ik wel de drang naar meer vrijheid te voelen. Omdat de opbrengst van mijn kolfsessies nooit groot was, was mijn diepvriesvoorraad dat ook niet. Een weekendje konden we net overbruggen, maar dat hield dan ook in dat ik tijdens dat weekend minstens zoveel moest kolven als ik Felix zou aanleggen.
Aan het einde van ons borstvoedingsavontuur
Tijdens een romantisch weekendje weg (dat we 1x hadden), beperkte dat toch wel onze bewegingsvrijheid. Ook een avondje met vriendinnen, wat in coronatijden sowieso al niet vanzelfsprekend was, gunde ik mezelf niet snel omdat dat weer maar eens kolven zou betekenen. Ook het gevoel dat mijn lichaam niet helemaal van mij was, daar had ik na 21 maanden (ik reken de zwangerschap ook mee) wel genoeg van.
Na een fantastisch jaar, besloot ik er dus stilaan een eind aan te breien. Uiteraard had ik hierbij wel wat hartzeer, maar toch voelde de beslissing juist aan. Felix kreeg voor het eerst een flesje poedermelk en, fijnproever die hij is, maakte hij totaal geen onderscheid en dronk hij ook dat lustig op. Rond zijn 14 maanden, wist ik dat elke voeding de laatste kon zijn. Ik merkte dat hij niet genoeg meer had aan de borst en het was vooral een middel geworden om hem te troosten.
Felix dronk voor de laatste keer ’s nachts, om hem terug in slaap te krijgen na een droompje. We sloten dus mooi af, met zo’n stil en intiem momentje waar ik altijd zo van genoten had.
Felix, 13 maanden
Als ik toen had geweten, dat ik na een jaar borstvoeding veel minder zou moeten kolven om mijn productie op peil te houden, zou ik misschien de diepvries voorraad vervangen hebben door kunstvoeding en nog live gevoed hebben wanneer ik kon. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing. Felix is nu een gezonde en gelukkige peuter en dat is het enige wat telt.
Aan mama’s die overwegen om borstvoeding te geven aan hun kindje kan ik alleen maar aanraden om je goed te informeren. Daarmee bedoel ik dat je zeker advies van de vroedvrouw en andere deskundigen ter harte kan nemen. Neem de verhalen die je leest/hoort met een korreltje zout, zowel de horrorverhalen als de droomscenario’s. Iedere baby en iedere mama is anders. Als het lukt en zowel mama als kindje voelen zich er goed bij, super! Voel je je er om een of andere reden niet lekker bij, ook goed! You do you!
Reactie plaatsen
Reacties