Eerste verhaal over ons eerste avontuur
De eerste week van augustus is traditioneel internationale week van de borstvoeding. Dit leek me een mooie gelegenheid om mijn/ons eigen borstvoedingsverhaal neer te schrijven. Ons borstvoedingsavontuur is een periode die me nauw aan het hart ligt. Vanuit het principe ‘write what you know’, leek me dit dan ook een mooi eerste verhaal voor deze kersverse blog.
Dat ik wou proberen om borstvoeding te geven, is voor mij altijd duidelijk geweest. Ik wou het beslist een kans geven. Lukte het om een af andere reden niet of paste het toch niet bij ons, dan kon ik altijd nog overschakelen op kunstvoeding. 3 maanden, of zolang als mijn zwangerschapsverlof zou duren, dat is wat ik oorspronkelijk in gedachten had.
Hobbelige start
Zo begonnen we er dus aan, Annabelle en ik. Onze start was beslist niet vlekkeloos. Annabelle werd snel na de bevalling een eerste keer aangelegd en wat was me dat schrikken! Ik had nooit verwacht dat een pasgeboren baby de zuigkracht van een professionele Dyson zou hebben, maar zo hoort dat dus blijkbaar.
Door een relatief snelle bevalling, had Annabelle wat last van slijmpjes in haar longen en maagje waardoor ze zich een beetje misselijk kon voelen en dus geen zin had om te drinken. Wat ze wel wou doen was tutteren, uren aan een stuk als het van haar afhing. De ene vroedvrouw gaf het advies om haar te laten doen, de dokter zei dat ik haar nar 20 minuten moest losmaken en volgens nog iemand anders zou 10 minuten al voldoende zijn. Erg frustrerend vond ik dat, al dat tegenstrijdig advies. Hoe dan ook zat ik op dag 2 al af te kolven om de melktoevoer op gang te brengen aangezien Annabelle er weinig zin in leek te hebben.
Wat niemand me op voorhand had verteld, is dat borstvoeding geven ook geweldige naweeën kan opwekken. Deze zorgen ervoor dat dat baarmoeder terug krimpt en het bloeden mindert. Telkens een dokter of vroedvrouw de voortgang van mijn baarmoeder kwam controleren, waren ze verbaasd over hoe goed deze alweer gekrompen was. Heel fijn, maar enorm pijnlijk.
Toen Annabelle van haar slijmpjes verlost was, kreeg ze wat meer dorst en kwam de stuwing goed op gang. Bloeddoorlopen borsten van beton en nachtelijke melkbadjes werden mijn deel. Dit duurde gelukkig maar enkele dagen en dankzij een lekker comfortabele borstvoedingsbeha, veel borstcompressen en warmte/koude was dit niet ondraaglijk. Wat wel enorm pijnlijk was, waren de tepelkloven. De eerste dertig seconden wanneer Annabelle dronk waren tenenkrullend, tegen-het-plafond-vliegend, ik-beval-nog-liever-dan-dit pijnlijk. Zo erg zelfs, dat ik ertegenop begon te kijken om haar te voeden. Gelukkig had ik een geweldige vroedvrouw aan huis die niet bij de pakken bleef zitten en verschillende tips gaf om dit aan te pakken.
"Ik had nooit verwacht dat een pasgeboren baby de zuigkracht van een professionele Dyson zou hebben, maar zo hoort dat dus blijkbaar."
De vroedvrouw controleerde het tongriempje, maar hier was niets mis mee. Om het voeden minder pijnlijk te maken, probeerde we verschillende houdingen. Rugbyhouding, biological nurturing,… Vooral niet te dikwijls hetzelfde om te vermijden dat de kloven groter zouden worden. Ondertussen smeerde in verschillende zalfjes en moedermelk op mijn tepels en liep ik met mijn borsten bloot. Heel gezellig, zo in de herfst. Wat uiteindelijk echt heeft geholpen, is het gebruik van compressen voor vochtige wondheling, zoals ook gebruikt worden bij brandwonden. Na een week of zes was het ergste voorbij en kon het genieten eindelijk beginnen.
De pijn ging voorbij
Als ik er nu op terugkijk, snap ik eigenlijk niet waarom stoppen toen nooit bij me is opgekomen. Ik denk omdat Annabelle het wel erg goed deed. Ze groeide goed en kwam meer dan voldoende bij (kijk die sappige billetjes dan).
Na die eerste weken, kon het genieten van start gaan. Rond die tijd ontdekten we ook dat Annabelle last had van verborgen reflux en kon ze de juiste medicatie krijgen. Ik kreeg dikwijls het advies om wat vroeger met vaste voeding te starten omwille van de reflux. Maar ik zag eerlijk gezegd niet in wat 1 portie vaste voeding op een hele dag zou uitmaken. En zeker die eerste papjes, die toch zo fijngemalen zijn dat het bijna soep is… Gelukkig was de vroedvrouw het daar ook mee eens.
"Als ik er nu op terugkijk, snap ik eigenlijk niet waarom stoppen toen nooit bij me is opgekomen."
kolven en weer aan het werk
Om een diepvriesvoorraadje aan te leggen begon ik tijdens mijn bevallingsverlof al regelmatig te kolven, maar het echte werk begon pas toen ik weer les begon te geven. Lesgeven en kolven is niet de meest evidente combinatie, zeker aangezien ik toen ook tussen 2 campussen moest pendelen, maar dankzij wat wilskracht en goodwill van de school, heb ik het toch nog een aantal maanden volgehouden. Het kolven ging redelijk goed, met 3 keer kolven kwam ik aan 2 voedingen. Tip: investeer in wat materiaal om het zo makkelijk mogelijk te maken: een draadloze kolf, borstvoedingsbeha’s die ook als kolfbeha dienst doen, borstvoedingskledij,… Dat kan je makkelik bekostigen van al dat geld dat je bespaart op melkpoeder. Ik was zelf grote fan van de BH's van Mamae. Dat bedrijf is failliet gegaan, maar de technologie werd overgenomen door PrimaDonna.
Na 6 maanden exclusief borstvoeding, zijn we beginnen afbouwen. Om eerlijk te zijn, weet ik niet goed waarom. We waren nu al dubbel zo lang bezig als ik oorspronkelijk in gedachten had en ik stond nog niet sterk genoeg in mijn schoenen om me de vragen over wanneer ik nu ging stoppen, niet aan te trekken.
Ik had gehoopt ‘s ochtends en ’s avonds nog te kunnen voeden, maar eens we begonnen af te bouwen, merkte ik al vrij snel dat Annabelle niet meer toekwam met de melk die ik had. Rond 8 maanden heeft Annabelle dus de laatste keer bij haar mama gedronken.
Ik vond het echt geweldig om mijn dochtertje te zien bloeien en groeien op de melk die ik speciaal voor haar maakte. Ondanks de hobbelige start, heb ik echt genoten van ons borstvoedingsavontuur, en Annabelle ook.
Reactie plaatsen
Reacties