34 jaar, hoe voelt dat?

Oud mogen worden is een voorrecht

“Oud mogen worden is een voorrecht. Dan heb je geluk” Het is een flard van een gesprek tussen 2 dames dat ik onlangs opving in de straten van Brussel. Prachtig hoe onverwachte momenten je even kunnen laten stilstaan bij wat belangrijk is.

Vandaag word ik 34 en hoewel dat uiteraard niet oud is, zijn er mensen genoeg die zelfs deze leeftijd niet halen. Dus vandaag voel ik vooral dankbaarheid voor die extra rimpeltjes en grijze haren (die ik ondanks de dankbaarheid toch maar probeer te verstoppen).

Een andere uitspraak waar ik bij elke ‘overgang’ zoals nieuwjaar, verjaardagen enz… aan denk is “als je terugkijkt op het afgelopen jaar en geen traan moet laten, zij het van vreugde of verdriet, dan was het een verspild jaar.”  Ik heb geen idee meer van waar dit komt, maar het is me bijgebleven.

Dat gezegd zijnde, wil ik even terugblikken op het afgelopen jaar.

veel highs, soms ook lows

Het begon al direct goed: enkele dagen na mijn 33^ste verjaardag, werd ik als meter gevraagd voor het liefste metekindje dat ondertussen al bijna 9 maanden oud is. Dat was toch wel het eerste grote gelukje van het afgelopen jaar. Uiteraard was zijn geboorte enkele maanden later nog specialer!

Ook voor de vele reisjes en uitstapjes tijdens mijn 34^ste levensjaar ben ik enorm dankbaar: Ierland, Frankrijk, Duitsland, de Ardennen of de zee… Het zijn misschien niet de meest tropische bestemmingen, maar het gezelschap en de liefde van familie en vrienden zorgden voor meer warmte dan de meeste zuidelijke bestemming kan bieden.

Uiteraard bestond het jaar niet alleen uit hoogtepunten. Er werden ook familieleden ziek. Sommigen zijn aan de betere hand, van anderen hebben we afscheid moeten nemen. Daar tegenover stond dat dat we ook weer enkele nieuwe familieleden mochten welkom heten. The circle of life…

Ik denk dat het afgelopen jaar voor mij toch vooral het jaar was waarin ik voor het eerst sinds de geboorte van Annabelle ook weer wat meer voor mezelf kon zorgen en niet enkel voor de kindjes. Ik raakte wat gewicht kwijt en kreeg weer wat mentale ruimte, nu de kindjes iets groter worden en Dries regelmatigere uren werkt.

Ik hoop mijn 35^ste levensjaar zo verder te kunnen zetten. Niet perse om nog wat kilo’s kwijt te geraken, maar om mezelf verder te ontwikkelen. Ik wil investeren in mezelf. Uitzoeken wat ik wil en dat pad bewandelen.

Ik hou nog steeds van lesgeven en ben zeker niet van plan om daarmee te stoppen, maar ik doe het nu 10 jaar en begin te voelen dat ik toch een nieuwe, bijkomende, uitdaging zoek. Ik hou van naaien en heb lang gedacht daar iets mee te doen. Maar uren slijten in mijn eentje achter de naaimachine, dat zie ik dan toch niet zitten.